Do ciszy się przyznaję gdy

Przez gardło nie chcą płynąć słowa

I do gadulstwa kiedy brzmi

Z emocji rozpalona głowa

Do światła kiedy ciemno w krąg

I pragnień grzechem namaszczonych

I do słabości gdy duch sił

Powinien wzbić się w nieboskłony

Do marzeń kiedy wiary brak

Że się choć jedno spełni wreszcie

Do łez ukrytych gdy się chmur

Skraplają dusze ciężkim deszczem

Do złej niewiedzy kiedy wiem

Że pojąć czegoś już nie zdołam

Do każdej nocy w której mrok

Rozdziera przestrzeń dookoła

Rzeczy na świecie takie są

Których się nie da z posad ruszyć

Lecz najważniejsza – umieć chcieć

I przyznać się do własnej duszy

Wiersze
Menu